Medicinski fakultet u Beogradu je osnovan 1920. godine, a tri godine kasnije formirana je Katedra za fizikalnu terapiju i balneologiju. Današnje Udruženje za Fizikalnu i rehabilitacionu medicinu Srbije  (SUFRM) je logično produženje gotovo 100 godina organizovane fizikalne medicine i Balneologije u Srbiji. Ogroman napredak u organizaciji rehabilitacije je zabeležen nakon Drugog svetskog rata, tražena su rešenja za drugačiji treman velikog broja onesposobljenih. Medicinska nauka i eksperti definisali su novi koncept, koji je predstavlajo savremenu doktrinu u zbrinjavanju ili rehabilitaciji obolelih i povređenih na temelju rada dva poznata lekara, dr Hauarda Raska (Hauard Rusk) i dr Henri Kesler (Henry Kessler) iz SAD-a.

Doktor Hauard Rask je već za vreme rata shvatio da za tako povređena lica postoje i drugi problem, sem onih koji su vezani za telesna oštećenja. Komplikovani socio-psihološki problemi zahtevali su specifične načine lečenja. Primenio je terapiju radom, koju je povezao sa fizikalnom medicinom i njima pridodao sociopsihološke programe što je dovelo do stvaranja nove koncepcije rehabilitacije. U julu 1950. godine Ujedinjene Nacije (UN) donose rezoluciju kojom je zvanično usvojeno načelo rehabilitacije za onesposobljene.

Republika Srbija, kao i tadašnja Jugoslavije bile su među prvim potpisnicima ugovora sa UN i Svetskom zdravstvenom organizacijom (SZO) o preuzimanju međunarodno prihvaćenog koncepta savremene rehabilitacije. U jesen 1949. godine, profesor Frenk Saford (Frank Safford) iz Njujorka, je održao prvo predavanje o rehabilitaciji na Medicinskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. To je bio prvi susret naših lekara sa ovom medicinskom granom. Rehabilitacija je bila predstavljena kao mogućnost za bolji život onesposobljenih i njihov povratak u društvo. U zimu 1950. godine iz UN dolazi u Beograd, dr Henri Kesler, stručnjak za rehabilitaciju da pomogne organizaciju rehabilitacije u Srbiji. Za vođu stručnog tima izabran je dr Miroslav Zotović, koji je sa odabranim timom 1951. godine boravio u Keslerovom insitutu u Njudžerzi. Tokom boravka u SAD-u imali su nekoliko susreta sad dr Hauardom Raskom, koji je tada bio predsednik Svetske rehabilitacione fondacije i direktor Instituta za rehabilitaciju pri Univerzitetu u Njujorku. Po povratku u Srbiju dr Miroslav Zotović je uveo novu koncepciju rehabilitacije, kao modernu doktrinu iz američke škole: multidisciplinarnost, ravnopravno angažovanje svih članova rehabilitacionog tima, terapiju pokretom što je bila osova nove koncepcije rehabilitacije. U tom period održavana je saradnja sa UN, kroz savetodavnu, materijalnu pomoć i pomoć u obrazovanju kadrova. Kasnije su kadrovi iz Srbije pomagali organizaciju službe rehabilitacije u zemljama trećeg sveta.

Do sredine 60-tih godina, rehabilitacija doživljava vrlo brz dinamičan razvoj, koji je služio kao uzor mnogim zemljama u razvoju, kako se ubrzanim tempom može formirati efikasna služba rehabilitacije. Sa kadrovima obrazovanim u Beogradu, odmah zatim osniva se služba za rehabilitaciju u Nišu i Novom Sadu. Tih godina, u Srbiji su postojala i radila brojna banjska i prirodna lečilišta, tako da se država  orjentisala na pretvaranje tih lečilišta u centre za rehabilitaciju.  Krajem šezdesetih godina 20-og veka  mreža centara za rehabilitaciju se grana osnivanjem ustanova u Subotici, Slankamenu, Melencima, Niškoj Banji, Zaječaru, Kragujevcu, Valjevu, Užicu, Ćupriji, Šapcu, Koviljači, Kosovskoj Mitrovici, Peći itd.

U tom periodu je doneta i zakonska regulativa da svaka zdravstvena ustanova koja ima preko 300 postelja mora da organizuje službu za fizikalnu medicinu i rehabilitaciju. Tako su počela da se otvaraju Odeljenja za rehabilitaciju u bolnicama u Beogradu u Kliničko bolničkim centrima. Na osnovu novih zakonskih regulativa bila je obaveza domova zdravlja da moraju da imaju službu fizikalne medicine i rehabilitacije sa najmanje lekarom, medicinskom sestrom, fizikalnim i radnim terapeuitima.

Prvo Udruženje Fizikalne medicine i rehabilitacije  u Srbiji je  osnovano 1952. godine kao odeljenje Srpskog lekarskog društva i predstavljalo je deo Udruženja fizijatara Jugoslavije. Raspadom Jugoslavije, 14. septembra 2003. godine u Lepenskom Viru je na Skupštini udruženja formirano Udruženja fizijatara Srbije i Crne Gore, koje od 2006. godine radi kao Udruženje fizijatara Srbije. Usklađivanjem sa razvojem fizikalne i rehabilitacione medicine  u Evropi, pripremom za kandidaturu za dobijanje organizacije ESPRM kongresa u Beogradu, Skupština udruženja je  2015. godine na kongresu u Vrnjačkoj Banji donela odluku o promeni imena u Udruženje za fizikalnu i rehabilitacionu medicinu Srbije (SUFRM).

Ciljevi Udruženja su unapređenje profesije pružanjem rešenja za stručna i naučna pitanja u okviru prevencije i lečenja u oblasti fizikalne i rehabilitacione medicine, koordinacija aktivnosti članova, unapređenje njihovog rada i rešavanje drugih pitanja važnih za članove i struka uopšte. Cilj je takođe poboljšati znanje i saradnju svih koji se bave prevencijom i lečenjem u domenu FMR, poboljšati studije, obrazovanje, podzakonske akte na terenu, organizaciju sastanaka i kongresa.

Svake godine organizujemo Kongres fizikalne medicine i rehabilitacije sa međunarodnim učešćem, gde okupljamo veliki broj specijalista FRM iz Srbije i okolnih zemalja (Makedonije, Crne Gore, Bosne i Hercegovine, Hrvatske, Slovenije i…), sa najeminentnijim predavačima iz zemlje i sveta.

Sadašnje stanje rehabilitacije u Srbiji odražava pređeni razvojni put, kojim se ona kretala tokom proteklih sedam decenija, na kojima je bilo vrednih dostignuća i uspeha. Postoječi prostorni i kadrovski potencijali stvoreni tokom proteklih sedam decenija obezbeđuju solidnu osnovu za efikasan rad medicinske rehabilitacije u prevenciji onesposobljenja.