Medicinski fakultet u Beogradu je osnovan 1920. godine, a tri godine kasnije formirana je Katedra za fizikalnu terapiju i balneologiju. Današnje Udruženje za Fizikalnu i rehabilitacionu medicinu Srbije (SUFRM) je logično produženje gotovo 100 godina organizovane fizikalne medicine i balneologije u Srbiji.
Ogroman napredak u organizaciji rehabilitacije je zabeležen nakon Drugog svetskog rata, kada su tražena rešenja za drugačiji treman velikog broja onesposobljenih. Medicinska nauka i eksperti definisali su novi koncept, koji je predstavljao savremenu doktrinu u zbrinjavanju ili rehabilitaciji obolelih i povređenih na temelju rada dva poznata lekara, dr Hauarda Raska (Hauard Rusk) i dr Henri Keslera (Henry Kessler) iz SAD-a.
Doktor Hauard Rask je već za vreme rata shvatio da za povređena lica postoje i drugi problemi, sem onih koji su vezani za telesna oštećenja. Komplikovani socio-psihološki problemi zahtevali su specifične načine lečenja. Primenio je terapiju radom, koju je povezao sa fizikalnom medicinom i njima pridodao sociopsihološke programe što je dovelo do stvaranja nove koncepcije rehabilitacije. U julu 1950. godine Ujedinjene Nacije (UN) donose rezoluciju kojom je zvanično usvojeno načelo rehabilitacije za onesposobljene.
Republika Srbija, kao i tadašnja Jugoslavije bile su među prvim potpisnicima ugovora sa UN i Svetskom zdravstvenom organizacijom (SZO) o preuzimanju međunarodno prihvaćenog koncepta savremene rehabilitacije. U jesen 1949. godine, profesor Frenk Saford (Frank Safford) iz Njujorka održao je prvo predavanje o rehabilitaciji na Medicinskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. To je bio prvi susret naših lekara sa ovom medicinskom granom. Rehabilitacija je bila predstavljena kao mogućnost za bolji život onesposobljenih i njihov povratak u društvo. U zimu 1950. godine iz UN u Beograd dolazi dr Henri Kesler, stručnjak za rehabilitaciju kako bi pomogao organizaciju rehabilitacije u Srbiji. Za vođu stručnog tima izabran je dr Miroslav Zotović, koji je sa odabranim timom 1951. godine boravio u Keslerovom insitutu u Nju Džersiju. Tokom boravka u SAD-u imali su nekoliko susreta sad dr Hauardom Raskom, koji je tada bio predsednik Svetske rehabilitacione fondacije i direktor Instituta za rehabilitaciju pri Univerzitetu u Njujorku. Po povratku u Srbiju dr Miroslav Zotović je uveo novu koncepciju rehabilitacije. Moderna doktrina američke škole bila ne osnova nove koncenpecije rehabilitacije i podrazumevala je multidisciplinarnost, ravnopravno angažovanje svih članova rehabilitacionog tima i terapiju pokretom. U tom periodu održavana je saradnja sa UN kroz savetodavnu, materijalnu pomoć i pomoć u obrazovanju kadrova. Kasnije su kadrovi iz Srbije pomagali organizaciju službe rehabilitacije u zemljama trećeg sveta.
Do sredine 60-tih godina, rehabilitacija doživljava vrlo brz dinamičan razvoj, koji je služio kao uzor mnogim zemljama u razvoju pokazavši kako se ubrzanim tempom može formirati efikasna služba rehabilitacije. Sa kadrovima obrazovanim u Beogradu, odmah zatim osniva se služba za rehabilitaciju u Nišu i Novom Sadu. Tih godina, u Srbiji su postojala i radila brojna banjska i prirodna lečilišta, tako da se država orjentisala na pretvaranje tih lečilišta u centre za rehabilitaciju. Krajem šezdesetih godina 20-og veka mreža centara za rehabilitaciju se grana osnivanjem ustanova u Subotici, Slankamenu, Melencima, Niškoj Banji, Zaječaru, Kragujevcu, Valjevu, Užicu, Ćupriji, Šapcu, Koviljači, Kosovskoj Mitrovici, Peći itd.
U tom periodu je doneta i zakonska regulativa da svaka zdravstvena ustanova koja ima preko 300 postelja mora da organizuje službu za fizikalnu medicinu i rehabilitaciju. Tako su počela da se otvaraju Odeljenja za rehabilitaciju u bolnicama u Beogradu u Kliničko bolničkim centrima. Na osnovu novih zakonskih regulativa bila je obaveza domova zdravlja da moraju da imaju službu fizikalne medicine i rehabilitacije sa najmanje lekarom, medicinskom sestrom, fizikalnim i radnim terapeutima.
Sadašnje stanje rehabilitacije u Srbiji odražava pređeni razvojni put, kojim se ona kretala tokom proteklih sedam decenija, na kojima je bilo vrednih dostignuća i uspeha. Postoječi prostorni i kadrovski potencijali stvoreni tokom proteklih sedam decenija obezbeđuju solidnu osnovu za efikasan rad medicinske rehabilitacije u prevenciji onesposobljenja.
